Oud en Nieuw hebben we gevierd in Luang Prabang. Tenminste dat was de bedoeling. Tim werd helaas maar niet beter en viel al vroegin slaap dus hebben we eten gehaald en voor het eerst een lekkere fles witte wijn. En zowaar om 00.00 uur hoorden we een hoop knallen en was er siervuurwerk. Tim voelde zich beroerd, ons ouderhart brak een beetje. Zijn tandvlees was helemaal rood en opgezwollen en na de eerste malariapil kreeg hij gelijk de bijwerking, aften. Terwijl hij zo'n honger had kon hij niet eten. De koorts liep ook weer op. Toen hij wakker werd wilde hij nog wel wat noedels eten die Rob eerst voorkauwde (dat heeft hij dagen gedaan, net als toen hij een baby'tje was). Tussen het huilen door kon hij nog zeggen dat hij ons zo lief vond. Gelukkig voelde hij zich de volgende ochtend iets beter want we moesten verder. Naar Nong Khiaw. Midden in het karstgebergte aan de rivier. Toen we aankwamen geen tuktuk te bekennen dus in de hitte een half uur gelopen met onze 60 kilo (waarom slepen we toch zoveel mee?) en Tim viel natuurlijk een paar keer op de stofwegen. Helaas waren de enige comfortabele bungelows vol en vonden we een piepklein kamertje met balkon (dat dan weer wel) aan de rivier. Het uitzicht maakte een hoop goed en grappig dat je na een paar dagen gewend bent en het oke is. Met teatreeoil (wat ik gelukkig op het laatste moment heb gekocht bij Bever) bleek je ook goed te kunnen spoelen en samen met de vitaminebruistabletten knapte Tim weer op. Maar trekkings enzo dat zat er niet in. Dus fietsen gehuurd en de laatste dag gaan varen op de rivier en visles gehad. Een geweldige dag iedereen knapte weer op. Terug de rivier afgezakt in de band waar Tim zowaar in slaap viel.